Welke kleur ben jij?

We zitten in de kring, ik geef mijn kleuters een les over kleuren. De kinderen moeten een voorwerp bij een kleurkaartje zoeken in de klas. Opeens roept Aydin “Juf, wat voor kleur is dit?”, Aydin wijst naar zijn blote arm. “Huidskleur”, zeg ik. “En wat is mijn kleur?”, vraag Rania. “Ook huidskleur”, zeg ik. “Nee juf, dit is bruin!”, zegt ze. 

Mijn lesje over kleuren gaat plotseling een heel andere kant op. Dat vind ik niet erg, dat vind ik juist zo leuk aan het lesgeven aan de kleuters. Ingaan op de interesses en de belevingswereld van de kinderen. Geen dag loopt precies zoals ik het bedacht heb. Ik pak er een paar spiegeltjes bij. Ik vertel dat iedereen een andere huidskleur heeft, geen mens is hetzelfde, iedereen is uniek.  “Kijk maar eens naar je spiegelbeeld”, en kijk daarna eens naar de kinderen die naast je zitten”. De kleuters houden hun armen naast elkaar. Ze ontdekken en bewonderen hun eigen, maar ook elkaars huidskleur. Ze ontdekken verschillen en overeenkomsten met een ander. ‘Juf, jij hebt spikkeltjes-huidskleur”. Inderdaad, ik heb veel moedervlekjes op mijn armen. Ik geniet van het kringgesprek dat hieruit voortgekomen is. 

Een kringgesprek vind ik de ideale manier om bepaalde onderwerpen te bespreken in de klas. Actuele onderwerpen die mij en mijn kleuters bezighouden, zoals vandaag over huidskleur. Ik vind dat ik, als mens en als kleuterleerkracht, een voorbeeld moet zijn van hoe je op een positieve manier met diversiteit kunt omgaan. 

De conclusie van deze twintig kleuters is dat er wel ‘honderdmiljoenduizend’ verschillende huidskleuren zijn. Dat vind ik een mooi einde van het spontane onderzoek en vervolg mijn lesje over kleuren. Rania wijst naar het kaartje met de kleur bruin. Gniffelend vraagt ze: “Juf, welke kleur is dit?”. “Bruin”, zeg ik. “Nee hoor, huidskleur” zegt Rania met een grote glimlach.