Boekpresentatie Spiegelbeeld

 

 

Spiegelbeeld, het boek van Dayenne Schurman- de Bruin en Christina Rosalia, beleeft een tweede druk en ligt voor het eerst in mijn hand. Ik blader het langzaam door. Ik zie de zachte kleuren dansen voor mijn ogen. Ik zie de kleine Kelsey aan een boom bungelen waarin een uil een boek leest. Ik zie een oma met een afro die haar kleinkind meeneemt door een landschap van molens en vriendinnetjes, een met een hoofddoekje, spelend in de zon.

‘Interculturele achtergronden als vanzelfsprekend gegeven,’ schrijft Jetty Mathurin op de achterkant. 

‘Spiegelbeeld’ gaat over inzichten en uitzichten. Over wat er gebeurt als je, als klein meisje, opeens jezelf herkent in dat landschap. Een beeldschoon boek.

Hoe schrijf je soulful? Hoe beschrijf je natuur als spiegel van de ziel? Ik gebruik in de schrijfles die ik geef vaak het voorbeeld van een leerling van het toenmalige IOL in Paramaribo waar ik een paar maanden lesgaf. Na een les over zintuiglijk schrijven schreef ze: “Ik zat in een boot op weg naar het binnenland en keek over de rand; het water was even troebel als mijn gedachten.”  

Die zin is me altijd bijgebleven. Even knipper ik met mijn ogen. Het water van de levensrivieren stroomt door en nu, meer dan tien jaar later, staat er een jong meisje op de brug. Het personage Kelsey. Zij buigt zich over haar spiegelbeeld en heeft moeite met wat ze ziet. Met haar haren, haar vlechtjes. Ze treurt. Ze ziet zelfs de bij op haar schouder niet die haar een madelief komt brengen. Ze wil op de anderen lijken. 

Maar haar oma brengt helderheid in haar troebele gedachten: Kelsey mag trots zijn op wie ze is.

Op basisschool de Rozemarn, tijdens de boekpresentatie, kennen ze het dappere meisje al dat in bomen durft te klimmen en eerlijk durft te zeggen dat ze haar vlechtjes niet mooi vindt. De gasten stromen er binnen in een bolwerk van creativiteit. Actrice en schrijver Glynis Terborg heeft de hal aangekleed tot een mini Kwakoe festival waar kinderen in decors in frisse kleuren rollen kunnen spelen van ijscoman tot stand up comedian. Maar het echte wachten is op het boek over Kelsey. ‘Wanneer gaat het beginnen?,’ echoot het kinderstemmen door de hal vanaf de voorste rijen. Een meisje staat op en zwaait dromerig naar ‘juf Dayenne’ die aan komt lopen. Het is haar jongste dochter. Dayenne wijst naar haar moeder en oudste dochter. Ze staan model voor de personages van het boek. Ze kijken met een tevreden kalmte naar de stadsdeelvoorzitter  Tanja Jadnanansing die wordt aangekondigd als ‘juf Tanja.’ Ze lacht en zegt: ‘In mijn volgende leven hoop ik echt juf Tanja te worden, nu ben ik maar stadsdeelvoorzitter.’  En dan? Ze bijt de spits af. Vandaag ontkomen we niet aan onze reflectie. ‘Het klinkt misschien raar,’ zegt ze tegen de jonge mensen vooraan. ‘Maar ik vind mezelf best leuk in de spiegel.’  Een jongen van vijf jaar weet wel hoe zoiets heet: ‘Je gaat ín je zelfvertrouwen,’ zegt hij.

Ik maak aantekeningen en bedenk ontroerd hoe de kinderen tot nu toe misschien nooit van het woord zelfvertrouwen hebben gehoord. Tot er een meisje ging leven tussen de twee kaften van een prentenboek. En een oma opstond die haar vertelde dat ze uniek is. ‘Uniek, dat er maar één iemand van je is,’ roept een meisje zo ernstig dat het is of ze nét met een snorkelbril in het diepst van de oceaan is geweest en nu haar bevindingen presenteert. We zoeken elkaar. We vinden elkaar. We vinden ook íets van elkaar. Opnieuw, met behulp van een spel, worden er lieve woorden tegen elkaar gezegd. En, als je met de dobbelsteen op de plas hebt gegooid, mag je iets liefs over jezelf zeggen.

Een meisje laat een lange stilte vallen, vraagt zich af wat voor compliment ze zichzelf moet geven. ‘Ik ben lief,’ klinkt het zacht.

Ik schrijf het op.

Bij het prentenboek hoort ook een lespakket en een theatervoorstelling. Als actrice Jetty Mathurin naar voren komt memoreert ze de grote pruik die ze die ochtend in haar rol van oma heeft gedragen. Ze hoopt op een groter podium. ‘…..dat dit bijzondere verhaal zich mag verspreiden als een zwarte vlek,’ lacht ze.

Meer sprekers benadrukken het unieke karakter van het boek. ‘Zoiets was er nog niet,’ hoor ik iemand naast me fluisteren tot ik word teruggeroepen door de heldere, sterke stem van Dayenne. ‘Mijn moeder noemde me van jongs af aan: Blaka Rowsu,’ zegt ze en even later zingt zangeres Chantay Muringen ons naar haar toe met haar gevoelige stem. Na afloop legt ze uit: ‘Blaka Rowsu is een bloem van een bloem en een plant. Een rozenknop en een Stanvaste.’ Ze haalt een tekst aan die daaraan toevoegt: ‘Hoe kan je dan zeggen dat ík niet mooi ben?’ 

Ik kijk naar de voorste rijen. De standvastige stem van Chantay steekt af tegen de aarzelende stemmen van de kinderen. Een jongen kijkt naar het prentenboek dat hem al is voorgelezen, naar de prachtige illustraties met zachte kleuren die voor zijn ogen dansen. Hij richt zich voorzichtig op, hij schraapt zacht zijn keel en is even stil alsof hij eerst door troebel water heen moet blikken voor hij zijn woorden vindt. Dan recht hij zijn rug, net iets trotser dan toen hij binnenkwam. 

Hij vraagt iets aan de juf.

‘Mag ik op Kelsey lijken?’ 

 

                                                                            Rashid Novaire, 2021